Ακόμα θυμάμαι την διαδρομή πριν είκοσι χρόνια από το Κουκάκι προς τον παλιό Αερολιμένα Αθηνών. Εκεί, άφησα πίσω φίλους και τα αγαπημένα αρώματα, δρόμους και σοκάκια της Αθήνας, με προορισμό την Πενσυλβάνια, και συγκεκριμένα το Σκράντον, δυο ώρες βόρεια της Φιλαδέλφειας, την πόλη του Rocky Balboa που το άγαλμα του ακόμα και σήμερα ατενίζει ηρωικά μπροστά από το Μουσείο Τέχνης της Φιλαδέλφειας. Από την ίδια πόλη, σκέφτηκα να καταθέσω στην Ελληνική γλώσσα που ομολογούμενος δεν κατέχω όπως θα ήθελα, αποτέλεσμα που συνδυάζεται με την κατάρα, αλλά και ευχή, να γνωρίζει κάποιος δυο πατρίδες, και να βιώνει τον κοινωνικοπολιτικό παλμό, με μιαν εσωτερική αλλά ταυτόχρονα εξωτερική μάτια, αλλά και έλξη. Μια έλξη που από το πανί της μεγάλης οθόνης και τα νοκ-άουτ του Rocky Balboa, με ταξίδεψε μετά από πολλά χρόνια, φωτογραφικά πλέον, στις γειτονιές που κάποτε έβγαζαν ατσάλι και κάρβουνο, αλλά κυρίως εκεί που πάνω απ’ όλα η φαμίλια ήταν και ίσως ακόμα είναι το ύστατο αγαθό. Ίσως πλέον και το μόνο που έχει απομείνει στα σκουριασμένα σίδερα του ατσαλένιου αετού.
Duryea, Penn., 2017 ©Copyright, Niko J. Kallianiotis
America in a Trance, Πενσυλβάνια, τρία χρόνια σταθερά και αμετάκλητα με περίπου εξήντα χιλιάδες χιλιόμετρα στο τιμόνι, περιφερόμενος από πόλη σε πόλη στην απανθρακωμένη βιoμηχανικά αλλά και κοινωνικοπολιτικά μεταφορική εικόνα που ψάχνει να βρει τον εαυτό της, όπως εγώ έψαξα να βρω εμένα, αλλά ίσως και σένα. Είναι εύκολο κανείς να κρίνει εκ του ασφαλούς και εξ αποστάσεως, με κάποιες φυσικά παροδικές φωτογραφικές εξορμήσεις στη χώρα του ατσαλιού και της μαύρης σκόνης, την ιδιοσυγκρασία αυτό του τόπου, στο όνομα της τέχνης η της πολιτικής του ατζέντας.
Scranton, Penn., 2017, ©Copyright, Niko J. Kallianiotis
Είχα την τύχη να ξεκινήσω το συγκεκριμένο έργο πριν το πολιτικό και ειδησεογραφικό καρναβάλι έρθει στην πολιτεία που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εδραίωση του σημερινό πλανητάρχη. Η θεματολογία στην οποία περιφέρεται το φωτογραφικό μου έργο, όπως και η περιοχή, έχουν την δίκη τους ιστορική φωτογραφική ιδιαιτερότητα, σε ένα τοπίο που διαθέτει άφθονο υλικό, από τοπογραφία με στοιχεία Αποκάλυψης μέχρι Κιτς. Μεγάλο δίλλημα το πως να ανταποκριθείς σε μια τέτοια αισθητική πρόκληση που βγάζει το συνήθεις δυνατό συναισθηματικά κοινωνικό πορτραίτο και η ιδανικά φορμαλιστική αναπαράσταση της εγκαταλειμμένης βιομηχανίας, ή πολύ ποιο απλά, το μαγαζάκι που κάποτε έστελνε παιδιά στο πανεπιστήμιο.
Wilkes-Barre, Penn., 2016, ©Copyright, Niko J. Kallianiotis
Πριν ξεκινήσω, αποφάσισα να αφήσω πίσω μου τέχνη, φωτογραφία και θεωρία και με μόνο μια κάμερα και ένα φακό να πάρω το δρόμο για να προσπαθήσω να καταλάβω από κοντά την μικρή αλλά μεγάλη Αμερική—την κυρία φλέβα που χωρίζει με υπερατλαντική απόσταση την αστική με την βιομηχανική κοινωνία. Με αλλά λόγια αυτός μου μένει στο Μανχάταν και που ποτέ του δεν έχει επισκεφτεί της συγκεκριμένες περιοχές, μιας και κατά την σεβαστή του άποψη ζει στο κέντρο του κόσμου (υπάρχουν προσωπικά παραδείγματα), δεν είναι σε θέση να κατανόηση την κουλτούρα, το τρόπο ζωής και σκέψη της άλλης πλευράς, και αυτό μερικές φορές κοστίζει πολιτικά—εμένα μου κόστισε συναισθηματικά γιατί ξεκίνησα πριν το πολιτικό και ειδησεογραφικό τσίρκο κάνει την περιοχή μια καρικατούρα παρόμοια με κινηματογραφικό πόστερ σε εγκαταλελειμμένη βιτρίνα
New Castle, Penn., 2017 ©Copyright, Niko J. Kallianiotis
Μετά από αυτό το ταξίδι που έφτασε να γίνει το πρώτο μου λεύκωμα, του οποίου η δουλειά συνεχίζεται πέραν του βιβλίου, πιστεύω ότι ωρίμασα ως φωτογράφος αλλά και ως άνθρωπος. Ως φωτογράφος γιατί άφησα την σκέψη του εκπαιδευόμενου πίσω, και αυτό που με ενδιέφερε απλά ήταν και είναι να είμαι εκεί, να ζήσω το χιονισμένο και μελαγχολικό σοκάκι, να κάνω ένα τσιγάρο (που και που) με καφέ από βενζινάδικο, να γίνω ένα με τον τόπο, να ταξιδέψω από το Πίτσμπουργκ στην Ελλάδα, να ζηλέψω που είσαι εκεί, και να κάνω την ψηφιακή μου πραγματικότητα μνήμη, που μέσα στον αγωνιώδη βηματισμό κάποιας απομακρυσμένης φιγούρας που είδα, προσπάθησα να βρω εμένα, αλλά ίσως τελικά να βρήκα και εσένα.
Mahanoy City, Penn., 2016, ©Copyright, Niko J. Kallianiotis